«Ο άρρωστος μας πάσχει από συμφόρηση του πορτοφολιού του και νομίζω ότι θα μπορέσουμε να του προφέρουμε κάποια ανακούφιση»
Του Θεόδωρου Μουντοκαλάκη
Η ιατρική αμοιβή είναι συχνά το αγκάθι στη σχέση του γιατρού με τον άρρωστο του. Αν και δεν λείπουν οι ευγνώμονες άρρωστοι, που αναγνωρίζουν ότι και οι γιατροί έχουν το δικαίωμα να αμείβονται αξιοπρεπώς, περισσότεροι είναι εκείνοι που μετά από μια ιατρική επίσκεψη είναι έτοιμοι να νοιώσουν εξαπατημένοι, συγκρίνοντας την αμοιβή του γιατρού τους με τις δικές τους απολαβές ή με το κόστος υλικών αγαθών που θα μπορούσαν να αποκτήσουν με το αντίστοιχο ποσό. Και βέβαια, ο φιλάργυρος γιατρός αποδοκιμάζεται από την κοινή γνώμη περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο φιλάργυρο επαγγελματία, με το γνωστό επιχείρημα ότι «η ιατρική δεν είναι επάγγελμα, αλλά λειτούργημα». Αυτή ακριβώς η αντίληψη περί λειτουργήματος κάνει αρκετούς γιατρούς - συνήθως στην αρχή της σταδιοδρομίας τους, αλλά κάποτε και μέχρι το τέλος- να νοιώθουν ενοχή όταν έρχεται η στιγμή να ζητήσουν τη νόμιμη αμοιβή τους από τον άρρωστο τους. Ο τρόπος με τον οποίο γλιστρούν τα χρήματα στην τσέπη τους, αποφεύγοντας να τα μετρήσουν ή να τους ρίξουν έστω μια ματιά, είναι χαρακτηριστικός της αμηχανίας τους. Φυσικά, πολλοί είναι οι γιατροί που λύνουν το πρόβλημα της αντίδρασης του αρρώστου στο άκουσμα του ύψους της αμοιβής τους, με το να αναθέτουν την είσπραξη της στη γραμματέα τους. Οι παλιοί γιατροί αντιμετώπιζαν το θέμα της αμοιβής τους ο καθένας με το δικό του τρόπο. Μερικοί απ' αυτούς έμειναν ονομαστοί στις κοινότητες τους σαν σύγχρονοι Ρομπέν των Δασών: έπαιρναν πολλά από τους πλούσιους για να μπορούν να περιθάλπουν δωρεάν χους φτωχούς. Άλλοι δεν έκαναν καν αυτή τη διάκριση και ως μόνη κληρονομιά άφηναν στα παιδιά τους ένα κατάστιχο με τα απλήρωτα χρέη των αρρώστων τους. Και αρκετοί ήταν εκείνοι που προκείμενου να έχουν τη δυνατότητα να είναι γενναιόδωροι στο θέμα της αμοιβής τους, φρόντιζαν να κάνουν απόσβεση των χρόνων, των κόπων και των εξόδων των σπουδών τους με την εξασφάλιση μιας γερής προίκας. Απ' την άλλη μεριά, υπήρχαν και οι γιατροί που αδίστακτα απαιτούσαν μεγάλες αμοιβές απ' τους αρρώστους τους. Ήταν εκείνοι που είχαν αποφασίσει να σπουδάσουν ιατρική με αποκλειστικό κίνητρο την προοπτική της απόκτησης πλούτου και κοινωνικής ισχύος. Στο θέμα της αμοιβής τους, οι γιατροί αυτοί έμοιαζαν να έχουν υιοθετήσει το επιχείρημα που επικαλείται ένας ψυχίατρος, σ' ένα μυθιστόρημα του Αντρέ Μορουά: «Ο άρρωστος μας πάσχει από συμφόρηση του πορτοφολιού του και νομίζω ότι θα μπορέσουμε να του προφέρουμε κάποια ανακούφιση».
Στον «Πλούτο» του Αριστοφάνη ο Βλεψίδημος υποδεικνύει στο φίλο του Χρεμύλο να φωνάξουν ένα γιατρό για να θεραπεύσει τον τυφλό Πλούτο. Και ο Χρεμύλος απαντά: « Και ποιος γιατρός βρίσκεται σήμερα στην πόλη; αφού ούτε η αμοιβή τους, ούτε κι η τέχνη τους αξίζουν τίποτα». Είναι προφανές ότι ο Χρεμύλος (με άλλα λόγια, ο Αριστοφάνης) συνδέει εδώ το ύψος της αμοιβής των γιατρών με την αξία τους. Η αντίληψη αυτή φαίνεται να επιβιώνει μέχρι τις μέρες μας. Και δεν περιορίζεται στους κύκλους της υψηλής κοινωνίας, όπου για να είναι κάτι καλό πρέπει να είναι και ακριβό, αλλά επεκτείνεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Οι ασφαλισμένοι σε δημόσιους οργανισμούς απευθύνονται στο γιατρό του ταμείου τους για να τους γράφει συνταγές, αλλά όταν αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας καταφεύγουν σε αδρά αμειβόμενους ιδιώτες γιατρούς. Γενικά, στη συνείδηση του κοινού υπάρχουν δυο είδη ιατρικής: η καλή και η φθηνή. Κατά συνέπεια, ο γιατρός που από προσωπική επιλογή ή λόγω συγκυριών, δεν έχει αποκτήσει μεγάλη περιουσία από το επάγγελμα του θεωρείται είτε ως επιστημονικά ανεπαρκής, είτε ως εκκεντρικός. Ο άρρωστος θέλει το γιατρό του να είναι οικονομικά επιτυχημένος. Άλλο τώρα αν δυσφορεί έντονα όταν καλείται να συμβάλλει ο ίδιος σ' αυτή του την ευμάρεια.
Του Θεόδωρου Μουντοκαλάκη
Η ιατρική αμοιβή είναι συχνά το αγκάθι στη σχέση του γιατρού με τον άρρωστο του. Αν και δεν λείπουν οι ευγνώμονες άρρωστοι, που αναγνωρίζουν ότι και οι γιατροί έχουν το δικαίωμα να αμείβονται αξιοπρεπώς, περισσότεροι είναι εκείνοι που μετά από μια ιατρική επίσκεψη είναι έτοιμοι να νοιώσουν εξαπατημένοι, συγκρίνοντας την αμοιβή του γιατρού τους με τις δικές τους απολαβές ή με το κόστος υλικών αγαθών που θα μπορούσαν να αποκτήσουν με το αντίστοιχο ποσό. Και βέβαια, ο φιλάργυρος γιατρός αποδοκιμάζεται από την κοινή γνώμη περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο φιλάργυρο επαγγελματία, με το γνωστό επιχείρημα ότι «η ιατρική δεν είναι επάγγελμα, αλλά λειτούργημα». Αυτή ακριβώς η αντίληψη περί λειτουργήματος κάνει αρκετούς γιατρούς - συνήθως στην αρχή της σταδιοδρομίας τους, αλλά κάποτε και μέχρι το τέλος- να νοιώθουν ενοχή όταν έρχεται η στιγμή να ζητήσουν τη νόμιμη αμοιβή τους από τον άρρωστο τους. Ο τρόπος με τον οποίο γλιστρούν τα χρήματα στην τσέπη τους, αποφεύγοντας να τα μετρήσουν ή να τους ρίξουν έστω μια ματιά, είναι χαρακτηριστικός της αμηχανίας τους. Φυσικά, πολλοί είναι οι γιατροί που λύνουν το πρόβλημα της αντίδρασης του αρρώστου στο άκουσμα του ύψους της αμοιβής τους, με το να αναθέτουν την είσπραξη της στη γραμματέα τους. Οι παλιοί γιατροί αντιμετώπιζαν το θέμα της αμοιβής τους ο καθένας με το δικό του τρόπο. Μερικοί απ' αυτούς έμειναν ονομαστοί στις κοινότητες τους σαν σύγχρονοι Ρομπέν των Δασών: έπαιρναν πολλά από τους πλούσιους για να μπορούν να περιθάλπουν δωρεάν χους φτωχούς. Άλλοι δεν έκαναν καν αυτή τη διάκριση και ως μόνη κληρονομιά άφηναν στα παιδιά τους ένα κατάστιχο με τα απλήρωτα χρέη των αρρώστων τους. Και αρκετοί ήταν εκείνοι που προκείμενου να έχουν τη δυνατότητα να είναι γενναιόδωροι στο θέμα της αμοιβής τους, φρόντιζαν να κάνουν απόσβεση των χρόνων, των κόπων και των εξόδων των σπουδών τους με την εξασφάλιση μιας γερής προίκας. Απ' την άλλη μεριά, υπήρχαν και οι γιατροί που αδίστακτα απαιτούσαν μεγάλες αμοιβές απ' τους αρρώστους τους. Ήταν εκείνοι που είχαν αποφασίσει να σπουδάσουν ιατρική με αποκλειστικό κίνητρο την προοπτική της απόκτησης πλούτου και κοινωνικής ισχύος. Στο θέμα της αμοιβής τους, οι γιατροί αυτοί έμοιαζαν να έχουν υιοθετήσει το επιχείρημα που επικαλείται ένας ψυχίατρος, σ' ένα μυθιστόρημα του Αντρέ Μορουά: «Ο άρρωστος μας πάσχει από συμφόρηση του πορτοφολιού του και νομίζω ότι θα μπορέσουμε να του προφέρουμε κάποια ανακούφιση».
Στον «Πλούτο» του Αριστοφάνη ο Βλεψίδημος υποδεικνύει στο φίλο του Χρεμύλο να φωνάξουν ένα γιατρό για να θεραπεύσει τον τυφλό Πλούτο. Και ο Χρεμύλος απαντά: « Και ποιος γιατρός βρίσκεται σήμερα στην πόλη; αφού ούτε η αμοιβή τους, ούτε κι η τέχνη τους αξίζουν τίποτα». Είναι προφανές ότι ο Χρεμύλος (με άλλα λόγια, ο Αριστοφάνης) συνδέει εδώ το ύψος της αμοιβής των γιατρών με την αξία τους. Η αντίληψη αυτή φαίνεται να επιβιώνει μέχρι τις μέρες μας. Και δεν περιορίζεται στους κύκλους της υψηλής κοινωνίας, όπου για να είναι κάτι καλό πρέπει να είναι και ακριβό, αλλά επεκτείνεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Οι ασφαλισμένοι σε δημόσιους οργανισμούς απευθύνονται στο γιατρό του ταμείου τους για να τους γράφει συνταγές, αλλά όταν αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας καταφεύγουν σε αδρά αμειβόμενους ιδιώτες γιατρούς. Γενικά, στη συνείδηση του κοινού υπάρχουν δυο είδη ιατρικής: η καλή και η φθηνή. Κατά συνέπεια, ο γιατρός που από προσωπική επιλογή ή λόγω συγκυριών, δεν έχει αποκτήσει μεγάλη περιουσία από το επάγγελμα του θεωρείται είτε ως επιστημονικά ανεπαρκής, είτε ως εκκεντρικός. Ο άρρωστος θέλει το γιατρό του να είναι οικονομικά επιτυχημένος. Άλλο τώρα αν δυσφορεί έντονα όταν καλείται να συμβάλλει ο ίδιος σ' αυτή του την ευμάρεια.
1 σχόλιο:
Πάρα πολυ καλό το κείμενο, μπράβο σου και συνέχησε έτσι
Δημοσίευση σχολίου